Deel 4

De maandag na de keuring ontving Juliën een brief op zijn werk. Nu ontving Juliën als inkoper wel vaker post van bedrijven, die hij niet kende, maar deze brief trok onmiddellijk zijn aandacht. Zowel door de luxe enveloppe als door de naam van de afzender: Sousterrain S.A. Hoe was Madame Julia erachter gekomen, waar hij werkte? Het was niet aan de orde gekomen bij het interview en Juliën kon zich ook niet herinneren er ooit iets over bij de club te hebben gezegd. Met licht bevende vingers opende hij de enveloppe en las de brief zonder aanhef. Hij werd gesommeerd om die middag om 18.00 uur precies een pakje op te halen bij het metrostation. Het pakje zou verstopt zijn onder een bank bij één van de perrons. Nadere instructies volgden nog. Al om even over half zes stond Juliën op het perron. Hij gaf zijn ogen goed de kost, maar zag geen verdachte dingen. Na zo'n tien minuten liep hij naar de in de brief aangegeven bank en vond daar inderdaad een klein pakje. Het was verpakt in neutraal wit papier. Er stond ook niets op. Wederom keek Juliën spiedend om zich heen. Niets wees erop, dat de bezorger van het pakje nog op het station was. Direct na het eten trok Juliën zich terug in de studeerkamer om "te werken", zoals hij tegen Jacqueline zei. Eenmaal boven maakt Juliën het pakje heel voorzichtig open, ervoor wakend de verpakking niet te scheuren. In het papier zat een zilverkleurige sigarettenkoker, waarin een grote "J" gegraveerd was. De koker zelf was leeg. Uiterst voorzichtig pakte Juliën de sigarettenkoker weer in en stopte hem in zijn tas. De volgende dag werd wederom een brief van Sousterrain S.A. voor Juliën bezorgd.


"Ten eerste is zes uur 18.00 uur en geen 17.33 uur. In de tweede plaats stond in de vorige brief niet, dat het pakje geopend moest worden. Het zal duidelijk zijn, dat dergelijke fouten niet door de vingers gezien kunnen worden. Trek terstond je onderkleding uit. Meld je om stipt 18.00 uur in het park achter de club. Achter het standbeeld van de standvastige vrouw is een rozenstruik. Onder die rozenstruik deponeer je het pakje en je onderkleding." 


Juliën schrok. Niet alleen was hij op het metrostation bespied, Madame Julia wist zelfs wat hij in zijn eigen huis uitvoerde! Twijfel en angst maakten zich van hem meester. Kon hij nog terug of zat hij gevangen in een web dat geraffineerd om hem was gesponnen? Maar nog belangrijker was de vraag: wilde hij wel terug? Op een vreemde manier ervoer hij het onprettige gevoel van afhankelijkheid als opwindend. Juliën keek om zich heen, voelde zich bekeken, maar al zijn collega's leken in hun werk verzonken te zijn, zich niet bewust van wat er met hem aan de hand was. Langzaam stond Juliën op. Hij borg de brief goed op in zijn tas en liep zo nonchalant mogelijk naar het toilet. Daar ontdeed hij zich van zijn ondergoed, dat hij onder zijn kleding verborg. Alweer voelde hij opwinding en op de weg terug naar zijn plek had hij het gevoel dat iedereen zijn licht gezwollen geslacht kon zien. Om even voor zes uur was Juliën in het park. Hij drentelde wat en kwam uiteindelijk om stipt zes uur aan bij de rozenstruik achter het beeld. Er was niemand te zien. Behoedzaam naderde hij de rozenstruik. Hij bukte zich om zijn ondergoed en het pakje neer te leggen en op het moment dat hij overeind wilde komen hoorde hij een zachte stem. De vrouwenstem leek uit de rozenstruik te komen, maar hoe goed Juliën ook keek, hij zag niemand. "Maak je broek los", sprak de stem. Aarzelend deed Juliën wat hem werd opgedragen. "laat hem nu zakken", klonk het zacht, maar duidelijk verstaanbaar. Juliën keek om zich heen, er was nog steeds niemand. Beschaamd liet hij zijn broek zakken, zijn geslacht was weer half stijf. Het bleef even stil. "Draai je om". Schuifelend draaide Juliën zich om. Als er nu iemand om het standbeeld heen zou lopen, zou deze persoon Juliën in een zeer genante positie aantreffen. "Bukken", beet de stem hem toe. Juliën gehoorzaamde. Voor hij in de gaten had wat er gebeurde trof een twijg met een zwiepend geluid zijn achterste. Een tweede slag volgde. En een derde. Na vijf slagen voelde Juliën zijn billen gloeien. Toen was het stil. Juliën bleef staan. Vijf minuten gingen voorbij. Toen durfde Juliën eindelijk zacht te vragen, of hij zich aan mocht kleden. Hij kreeg geen antwoord. Juliën vroeg het nogmaals, iets harder dan de eerste keer. Wederom geen antwoord. Juliën besloot de stoute schoenen aan te trekken en hees zijn broek op. Hij fatsoeneerde zijn bovenkleding en draaide zich om. Zowel het pakje als zijn onderkleding waren verdwenen. Zich pijnlijk bewust van zijn gestriemde billen ging Juliën naar huis.


wordt vervolgd........

Naar deel 5  Naar Verhalen overzicht  Home